Historie

Het huis is slechts 40 jaar oud en dus niet het typische oude boerderijtje dat in alle ‘immo’-folders staat. Meneer Lesot en mevrouw Lesot-Vanacker hebben het destijds laten bouwen. Nadat hij was overleden heeft zij er nog een aantal jaren gewoond waarna het soms leeg heeft gestaan en soms even verhuurd is geweest. Op 28 januari 2008 hebben wij het gekocht.

Tijdens een compleet verregende vakantie in een kleine koepeltent terwijl we elkaar slechts een paar maanden kenden, hebben we kennis gemaakt met de streek in noord-west Frankrijk. We kwamen destijds aan in de regen en gingen weer weg in de regen maar toch hadden we voldoende moois gezien om een zoektocht naar een tweede huis te starten. In de wel zonnige nazomer hebben we contact gelegd met de makelaar die vooral huizen in deze streek op zijn site aanbiedt. Na de nodige informatie over hoe we hem konden inzetten tijdens onze zoektocht en waar we allemaal aan zouden moeten denken als we daadwerkelijk een huis op het oog hadden, planden we een eerste weekend huizen kijken.

Daarvoor moesten we ons vervoegen bij een plaatselijke makelaar waar er vele van zijn aangezien de streek erg in trek is bij Nederlanders maar vooral Britten die massaal de tunnel nemen om naar hun tweede huis in Frankrijk te gaan. Toen we bij hem aankwamen waren de huizen die we op internet hadden gezien natuurlijk net niet meer beschikbaar of verkocht. Wel had hij een aantal andere huizen geselecteerd die hij op een gekopieerd kaartje aankruiste. Adressen zijn op het Franse platteland niet altijd te vinden met de TomTom.

Met het eerste huis ging hij met ons mee om het huis te bezichtigen. Een mooi onderhouden huis met een grote tuin omgeven door bos. Even waren we enthousiast maar al snel gingen de nadelen van het huis de boventoon voeren (wel erg afgelegen, een hele lastige indeling en een badkamer die in de schuur gehuisvest was en dus alleen buitenom te bereiken was). De rest van de huizen hebben we zelf bekeken waarbij het steeds even zoeken was onder een bloempot, emmer of steen naar de sleutel van de voordeur. Dat waren echte oude opknappers met soms wel hele bijzondere kavels of een staat van onderhoud die schreeuwde om snelle sloop.

Die avond hebben we geslapen bij een collega die in de buurt ook een huis heeft en de volgende dag wilden we het liefst zo snel mogelijk naar huis aangezien ik (René) hondsmisselijk was. Op de route naar huis stond nog één huis dat we toch nog even hebben bekeken. Er was geen sleutel te vinden maar de plek en datgene wat we door de ramen konden zien was eigenlijk heel goed. Goede locatie, mooie ruime kavel met een boomgaard, een huis dat weliswaar onderhoud nodig had maar niet in staat van ontbinding verkeerde, kortom we waren meteen enthousiast.

Om geen tijd te verliezen ben ik direct de week daarna weer naar Frankrijk gereden om het huis met de makelaar van binnen te bekijken en op te meten. Het was een knus huisje met een woonkamer, een piepklein keukentje, twee slaapkamers, een badkamer en een toilet beneden. Boven was een grote ruimte die door een muur met een kozijn van anderhalve meter hoog was gescheiden en die alleen toegankelijk was via de brandtrap buiten. Verder was alles geheel in Franse traditie in pastelkleuren behangen met bruin schilderwerk en veel vitrages. Wat meteen opviel was dat het geen vochtig huis was in tegenstelling tot de andere huizen waar steeds een hele muffe atmosfeer hing. Diezelfde dag ben ik, na een eenvoudige friet met ham maaltijd bij Le Globe in Hesdin, weer teruggereden met eigen gemaakte tekeningen en foto’s.

Natuurlijk eerst overleg met Renate die mijn idee om een huis te kopen in Frankrijk er gratis bij kreeg toen wij elkaar leerden kennen. Daarna mijn vader, die architect is, gemaild en gebeld over de (on-)mogelijkheden van dit huis. De slotsom was dat er voldoende aanleiding was om een bod te doen en dat hebben we dan ook gedaan.

Het aankopen van een huis in Frankrijk is een langdurig proces. Er is allerlei overheidsregelgeving die de consument moet beschermen tegen onbesuisde aankopen en financiële debacles. Een belangrijk element daarvan is de bedenktermijn. In Nederland ook bekend bij de aankoop van een huis maar in Frankrijk heb je er een stuk of vier/vijf keer mee te maken. Uiteindelijk heeft het een maand of drie geduurd voordat wij echt konden zeggen dat we het huis daarwerkelijk hadden aangekocht.

Eén van de Franse regels rond hypotheken is dat je een rekening in Frankrijk moet hebben. Bij twee tussentijdse bezoeken aan Frankrijk zat de zaterdagsluiting van alle banken in het land ons dwars en dus hadden wij die benodigde rekening nog niet toen we de offerte van de bank ontvingen voor de hypotheek. Ik heb het nog even gecheckt van te voren maar er zat niets anders op om wéér naar Frankrijk te rijden enkel en alleen om een rekening te openen. Ik hoefde natuurlijk alleen maar de Franse grens over te steken en daar een bankkantoor te zoeken maar vanuit Arnhem is Marcq en Baroeul nog altijd een ritje van 300 km enkele reis.

Op een vrijdag in december ben ik daarheen gereden en natuurlijk waren alle banken twee uur dicht tussen de middag. Dus eerst rustig een uurtje wachten. Tegen twee uur kwamen de bank-employees weer binnendruppelen. Geen enkele daarvan kon een woord Engels of Vlaams dus ik had mijn woordenboek al uit de tas gehaald toen ik met Amelie aan tafel ging zitten. Ik had mij van te voren goed laten informeren welke documenten ik mee moest nemen om een rekening te kunnen openen. Het bleek al snel dat het toch niet genoeg was en Amelie was mij al aan het uitleggen dat het niet ging lukken zonder die documenten. In mijn beste Frans heb ik haar uitgelegd dat ik 300 km had gereden om die rekening te openen en dat ik hoopte dat ze mij nu niet onverrichter zaken weer naar huis zou sturen. Overleg met de Patron en uiteindelijk is het, zij het met wat vertraging en het nazenden van informatie, toch gelukt. om de rekening te openen.

De dag voor de overdracht zijn we naar Frankrijk gereden om op tijd bij de notaris te kunnen zijn. We hebben geslapen bij Patrick en Marie José in Azincourt. Zij hebben samen een Chambres d’ Hôtes, La Gacogne. Wij zijn daar twee nachten te gast geweest in een kamer met zeker acht soorten behang en een oud bed met een matras waarop je als vanzelf gezellig tegen elkaar rolt. Alles nog lekker ouderwets houtgestookt waardoor alles wat we bij ons hadden naar rook was gaan ruiken. Na een ontbijtje bij Marie-José en Patrick in de huiskamer (inclusief enorme open haard, harnas, vele kruisbogen en kleinkind uit Parijs) zijn we naar de notaris gereden.

Met de makelaar aangekomen bij de notaris werden we door een aantal trappen en gangetjes geleid naar een kamer met jaren ’70 interieur en een witte tegelvloer. De notaris bleek een oudere man met een volledig zwart pak aan. Hij ging in een sneltreinvaart door de koopakte heen waarbij de makelaar bij vragende blikken onzerzijds een korte Engelse vertaling gaf. Of we even wilden tekenen bij het lijntje……

Even bekruipt je dan de gedachte “wat nou als alles een grote ‘scam’ is en iedereen onder een hoedje speelt?”. Niet sterk genoeg om niet door te zetten (ook omdat het helemaal niet meer kan uiteraard) maar wel even een raar gevoel in je maag.  De enorme bos sleutels worden overhandigd en daarna zijn we meteen naar ‘huis’ gereden met de eerste, absoluut noodzakelijke huisraad.

Het is 28 januari 2008 en het is koud. En dus is het koud in huis. Omdat ons elektrische kacheltje maar weinig vermogen heeft hebben we onze intrek genomen in de kleinste slaapkamer beneden. In de keuken staat een gasstelletje en een koffiezetapparaat, de badkamer en wc functioneren nog prima. Na twee nachten bij La Gacogne slapen we de laatste nacht in ons eigen huis…… Geen oog dichtgedaan vanwege de kou maar toch.

2008 wordt een jaar van veel weekenden in Frankrijk om te klussen. De aannemer, Hervé, gaat met de grote dingen aan de slag wij met alle andere dingen die moeten gebeuren. Het gaat in het begin heel snel en het huis wordt snel bewoonbaarder. We nemen de loodzware houtkachel mee uit Nederland die door de plaatselijke installateur wordt geplaatst. warmte! We pakken eerst de badkamer aan nadat Hervé de noodzakelijke aanpassingen heeft gedaan. Zelf tegelen, douchecel en wasbakken plaatsen. De keuken bestaat eerst uit twee schragen met het oude roestvrij stalen aanrecht er op. We plaatsen de basis van de nieuwe keuken en pakken we de slaapkamers aan.

Buiten schilderen we deuren, ramen en luiken en ook het huis krijgt een metamorfose door het helemaal wit te schilderen. Dat blijkt allemaal een flinke klus. Het huis is na de bouw nooit meer geschilderd dus dat betekent veel krabben, plamuren, ‘stopverfen’, schuren, gronden en lakken. Het eindresultaat is prachtig. Het huis is bijna onherkenbaar met de witte muren en de blauwe luiken. Ook de tuin pakken we aan. Emile uit het dorp neemt de ‘uitdaging aan’ om het bijna manshoge onkruid om te toveren in een mooi gazon en ik spit de siertuin om en zet er deels nieuwe beplanting in. In de novemberkou in 2008 planten we nieuwe bomen en een heg en wordt er 8 ton grind op de oprit verspreid (alle eer voor Gerard!).

We sluiten het jaar leuk af door met vrienden de jaarwisseling te vieren in Frankrijk. Het klussen laten we even voor wat het is hoewel we toch nog even de fundamenten van het nieuwe houthok in de bevroren grond slaan. Het moment zelf is wel een bijzonder moment als je Nederland gewend bent. Om 12 uur is het oorverdovend stil in het dorp. Heel in de verte hebben we een klein knalletje gehoord en geen mens gezien. Daar sta je dan met z’n vieren buiten in de vrieskou. Het gezelschap, de champagne en het heerlijke eten maken dat meer dan goed!

In 2009 en 2010 hebben we heel veel aan de verdere afwerking gedaan. Er zijn uiteraard zoveel klusjes en klussen die moeten worden aangepakt dat je altijd meer plannen hebt dan je kunt doen in een weekend of een week. We hebben het toilet vernieuwd, een wastafel boven aangelegd, de keuken verder gecompleteerd, het houthok neergezet, de omheining vernieuwd, het dak van de garage gerepareerd, etc. etc……In de lente van 2011 is het zonneterras opnieuw aangelegd en er zijn kledingkasten boven gecreëerd.

Oud en nieuw in 2012 opnieuw in Frankrijk gevierd, deze keer met broer en schoonzus. Op oudjaarsdag hebben we voor de buren oliebollen gebakken. Een traditie die men in Frankrijk niet kent. Ook vuurwerk is voorbehouden aan professionals en dan op 14 juli en niet met oud en nieuw. Het kleine beetje vuurwerk dat mijn broer had meegenomen lokte de buren toch naar buiten en we hebben de avond gezamenlijk voortgezet tot in de kleine uurtjes.

We hebben in de afgelopen jaren heel veel vrienden en familie ontvangen; midden in de zomer maar ook in de winter met een boek bij de kachel. Mooie gesprekken, samen koken en samen op pad vanuit ons huis. Ook in het dorp hebben we ondertussen leuke contacten. We stappen nog steeds heel geregeld in de auto voor een weekend of een week in Frankrijk. Soms om een klus te klaren maar steeds vaker om lekker te genieten met z’n drieën van onze heerlijke stek in het Franse land.